Biliyorum kırgınlığını
Neden gelmediğimi merak ettiğini.
Niçin o günlerde orada olmadığımı,
Olamadığımı…
Sen içinde ufak bir neden ararken,
Soru işaretleriyle dolu olduğunu biliyorum.
Biliyorum hüznünü,
Gözlerimden kaçırdığın gözlerinden biliyorum.
Öfkeni biliyorum.
Sen ölmekten korkarken,
Ben orada yoktum.
Bir yanımız acıyla konuşur bunu,
Gözlerinden biliyorum.
Derin deniz mavisi
Gözlerinden biliyorum.
Ben küçük ve cahildim.
Günah çıkarmak mı bu? Asla.
Sadece kendimi affetmenin yolunu arıyorum.
Senin affın mı? Yüzsüzlük…
Belki önemli değil demen yeterli olurdu.
Yada sadece sarılman.
Ama alamıyorum işte zamanı geri.
Sen ne dersen, ne yaparsan yap,
O halimiz o zamanda sıkıştı.
Ve ben bunu hiçbir zaman değiştiremeyeceğim.
Denizin mavisi gözlerinde
Boğulup gideceğim.
Biliyorum.
Ve sen gözlerini kaçırmaya devam edeceksin.
Ben ise her kaçışında o anı tekrar yaşayacağım.
Bunu utanarak paylaşacağım.
Bana koşup geldiğin an
Tüm benliğin, lütfun ve varlığınla oradaydın.
Ve ben bunun altında kaldım.
Senin kadar güçlü olamadım.
Senin kadar güçlü olamadım.
Yanında duramadığım her an için özür dilerim.
Ama kendimden nasıl dilerim?
Bir bilsem…
Adını bile zikretmeye utanırım.
Sen benim en derin aşkım,
En derin yaramsın.
Dua ederim uzun ömrün,
Ve mutlu ölümün için.
Ama ben varlığınla bir olmayı tercih ederim.
Lütfen hep orada ol.
Her şeye rağmen.