Bir kalemin ucu gibi
Yazar mısın beni?
Mürekkebine bular mısın?
Gelmediğin günlerin ızdırabını da
Ekler misin içine?
Bir bakışına hasret kalan gözlerimin
Resmini çizer misin?
Bir hücrene dahi dokunamayan,
Tek başına, buz kesen ellerimi
Isıtır mısın?
Peki ya geçen zamanı,
Telafi eder misin?
Konuşulamayan her anın
Hasretini içine çeker misin?
Üç vakte kadar bir kuş uçurur musun;
Ayağı incilerle bezeli,
Aşk için kanatlanmış,
Bir gelecek için?
Ay’ın yüceldiği o yer,
Duyguların mekanla buluştuğu.
Bakımın, bakıcılığın
Bir anneliğin, bir babalığın
En güzel hali.
Serinkanlı, sabırlı, kararlı.
Bir o kadar da inatçı.
Muhteşem hafızasıyla
Ah bir de olsa kendisinin farkında.
Ona verilen gök çantasının içindeki,
Yeteneklerin ve güzelliklerin,
Gökten eline düşmüş güvenin, huzurun,
Ah bir farkında olsa.
Alıp da onları büyütse.
Şaraplar, ziyafetler, güzel kokular,
Sonu gelmez latifeler eşliğinde bir aşk.
Şahane bir kıyafet,
Lezzetli bir yemek.
Ne modacı ne de gurme,
O tüm yeteneklerin doğal sahibi.
Gölgeler içindeyken bazen,
Kıskanç, güvensiz, riskin dibine batan.
Bazen ise sıkı sıkıya olduğuna tutunmuş,
Değişimi reddeden bir boğa.
Sakın kırmızıyı gösterme ona,
Değişime zorlanmış gibi,
Sinirleniverir sonra.
Para, lüks, güzellik,
Güvenli huzurunun bir parçasıdır oysa.
Ah bir de olsa kendisinin farkında,
Yetişse tüm yetenekleriyle doğada.
Ben bakacağım
Sen anlatacaksın
Hiç tanımıyormuş gibi yapacağım
Yıldızlar gibi parlayacaksın
Sen kaybettiğin ümidinle
Yeniden doğacaksın
Bir anka kuşu gibi
Parlayan teninde
Bir yıldız eksikse
Gelirim bir yıldız gibi kaymaya
Kurşunlar saplanır göğsüne
Karanlıklar düşer zihnine
Ama ben yine bakacağım
Sen anlatacaksın
Yıldızlar gibi parlayacaksın
Hadi resmet hayatını
Kendini anlat
İçinde benim olduğum
Karala bir şeyler
Yıldızlar gibi parlayan
İçinde aşkı tarif ettiğin.
Bedeninden ibaret sandığın
Sevgiyle yoğrulan ruhun
Ama senin asla farkında olmadığın
Kaybettiğini sandığın ümidin
Bildiklerinin üzerini çizecek
Bir yıldız gibi parlayacaksın
Ben bakacağım
Sen anlatacaksın
Girmek istemem bir daha
Ne hayatına ne aklına
Bilirim ki en muhteşem halimle düşünürsün beni
Düşündüğün gibi kalmak isterim zihninde
Kalbindeki yerini ne değiştirmek
Ne de silmek isterim
İsterim ki sen beni en güzel halimle hatırla
Bir kere daha görsen beni
Vazgeçeceksin belki de
Değiştireceksin içindeki yerimi
Işıklar karanlıklara gömülecek
Aydınlık yollar kara sulara bürünecek
İşte ben o gün çamura batacağım
Bu öyle bir çamur ki
Balçıktan bir şelale
İsterim ki sen beni en güzel halimle hatırla
Bir kere daha görsen beni
Vazgeçeceksin belki de
İstemekten, hayal etmekten.
Ve ben o gün yok olacağım.
Bırak böyle yaşayalım
Akıllarda, kalplerde.
Çünkü bir kere gelsek yanyana
Bilirim ki bıraktığın gibi değilim
Göreceksin sen de
Ve ben en çok ondan korkarım
Taşlaşmış kalbimin, soğuyan bedenimin
Nasıl öldüğünü, nasıl da bittiğini
Görmeni asla istemem
Sen yaşatmak için gelsen bile
Ne yüzüm vardır buna
Ne de mecalim
Şimdi desen ki nolursan ol benim ol
Diyemem ki sana al beni yanına
İsterim ki son halimle hatırla beni
Şimdi gelsen vazgeçeceğini bilirim
Ne ben bıraktığın benim
Ne de bedenim
Gençliğim bir saman alevi
Aklım divane ruhum firarda
Yolunu kaybetmiş iki ruhtan
Eline hüzünden başka ne geçer sevgili?
Cesaretli ruhun şimdi ‘hadi’ der belki ama…
Sakince düşün derim
Ben bıraktığın ben değilim
Ne deli dolu ne de aynı bakış
Gözlerim hüzünlü
Ellerim titrek
Ayaklarım bir ileri iki geri
Sen zannedersin ki hep ileri
Ben bıraktığın ben değilim sevgili
İsterim ki sen beni en güzel halimle hatırla.
Ey sen, ulaşamadığım aşkım!
Sen bana varsan
O an yok oluruz.
En iyisi mi, öylece kal sevgili
Hatrımdaki gibi…
Bilirim ki ne sen zora
Ne ben yokluğuna dayanabilirim.