Ruhum kurtar beni derken
Sesimin uzandığı her anın saniyesinde
Yetişebilir miydi haykırışlarım onlara?
Ya sana?
İlk seslenişim değildi ki sizlere.
Belki daha kısıktı sesim,
Ama vardı yine sebeplerim.
Şimdi biraz daha can havliyle bağırıyorum sizlere,
Belki, bu kez işitirsiniz...
Derken bi' ümit sardı bedenimi,
Bu soğuğun karanlığında.
Canımı da koydum bir kenara.
Sanma sakın kendim için,
Şu yardım çığlıklarım.
Ruhumun aslı, bedenimden biraz ötede.
Ama hangi taşın altında?
Bir bilsem.
Ümitle sarılmış olan bedenim,
Sıcaklığını soğuğa teslim etmişken artık,
Karanlıkla bir oldu en nihayetinde.
Ben yetişemedim.
Ya siz?
Zamanın ötesinde
Bizimle bir olan ruhları gördüm,
Dokunmak mümkün değilken.
Siz şeytanın vücut bulmuş gölgeleri !
Teşrif edememişken çığlıklarımıza (!)
Bize kalkan olan
Sırlı perdelerin şeffaflığıyla,
Şahittir ki bu gözler
Dokunamadığımız nurdan kanatlılara.
Şimdi;
Sormayın nereden yazdığımı.
Yaşamla ölüm arasında,
Yaşamadan anlayamayacağın bir dünyada.
Biraz sevgiyle,
Bolca nefretle,
Çokça keşkeyle.
Yaşamla ölüm arasında
Bir yerde.
Depremde hayatını kaybetmiş olan tüm vatandaşlarımızın anısına...
Sevgiyle kalın.