MystıcShıp

Dilerim ki aklımın ve mantığımın,

Yaşamıma dair tüm deneyimlerimin

Sınırlarımı aşan hayallerinde,

Seni kendi yoluna götürecek sevgiyi ve inancı

İçimde bulabilirim.

Düşlerinden uzak kalmışların,

Dileğidir gerçek sandıkları,

Ama aslı, umutsuzluktan ibaret olan

Öğütlerinin içinde kayıp oluşun.

Bir zaman, kendilerinin de kaybolduğu gibi.

Anlayamamış olsalar ki

Sana, bana değil,

Kendilerine olan inançlarının yıkık olduğunu.

Yanlış yanlışı böyle doğuracaktı yüzyıllarca.

Öğüt dediğin yol göstermek değil miydi?

Bunun tek bir anlamı olabilirdi;

Cinayet, kurulmuş hayallere de gelir.

Gözleri açık, ayakta,

Çok insan gömüldü.

Ve zaman doğru bilinen yanlışları böyle yazdı.

Yine de derim ki,

Her şey iki dudaklarının arasındayken,

En karanlık kuyuların içinden bile,

Her şeye rağmen, çıkabiliriz.

Zihnin ötesine geçerek.

Belki biraz durarak.

Biraz gözleyerek,

Daha da ileri, yüzleşerek.

Neye inanırsa ona dönüşüyor insan.

Sadece izin vermeliyim kendime.

Sınırlarıma, korkularıma rağmen,

Hayal kur ve onları takip et demek,

Ne yüce olurdu ruhuma,

Kendime rağmen.

Herkese, her şeye rağmen.

Dilerim her daim,

İçimdeki ölü yazarları,

Ruhunu ve bedenini yasal katillere emanet etmiş,

Tüm insanları,

Ancak böyle yaşatabilirim;

O’nun huzurunda.